Monçiçilerin minik hayatlarını hatırlıyor musunuz?

Ne kadar sevimliler değil mi? Ayacıklarına bakın poti poti:))

Bulutların üstünde Monçiçiya diye bir ülkede yaşıyorlardı. Bunların tüm derdi yaşadıkları ağaçların dallarına kuyruklarıyla tutunup daldan dala atlamaktı. Her zaman mutluydular... "Mutlu işler fabrikası" vardı hatırlıyo musunuz? Ağaçların üzerine kurulan evler gibi ama daha karmaşık bir yapıydı. İçerisinde çarklar falan dönerdi. Monçiçilerin yaşam kaynakları bu fabrikaydı diye hatırlıyorum. Arasıra bişeyler olurdu bu fabrikaya pof pof pof diye dumanlar çıkıp sallanırdı falan. Herkes telaşa kapılıp yanlış giden şeyi düzeltmeye çalışırdı. Hani şirinlerde köyün ayakta kalması için gerekli işleri, yemek, odun tarım falan şirinler yapıyodu ya; burada bu işler fabrikasyondu bir nevi. Millet iş yapmıyordu. Monçiçiler sistemi kurmuş oturuyorlar, bütün işleri fabrika yapıyordu. Yani fabrika çalıştığı sürece Monçiçiya da işler yolunda gidiyordu. Bir de yanlış hatırlamıyorsam kötü monçiçiler böyle daha kara kara kötü suratlı tiplerdi ve bu mutlu işler fabrikasını ele geçirmeye sabote etmeye falan çalışıyorlardı. Ama hep iyiler kazanırdı.

Eşimle Limango'da satışa sunulduğunda yukardaki monçiçileri almaya çalışmıştık, fakat stokta kalmadığı için alamadık. Yurtdışındaki sitesinden getirelim dedik o da bayağı tuzluya malolacak diye vazgeçmiştik. Kızım bu çabalarımıza bir türlü anlam verememişti, oysa biz aynı kuşağın çocukları olarak ne çok severdik bu şirin şeyleri izlemeyi... Geçen akşam Erman Kuzu'nun "Biz Monçiçi miyiz?" diye çıldırdığını görünce çok güldük. Biz monçiçiyiz diye diye kahkahalara boğulduk:)) Eskiden çizgi filmler daha güzeldi şiddet, kavga yerine daha eğlenceli, daha öğreticiydi. Her bölümden ayrı bir ders çıkarılabiliyordu doğrusu...

Çocukluk anılarımızda yer alan bu cici monçiçiler eğer tekrar satışa sunulursa kesinlikle kaçırmayacağız anlaşılan:))